Закон Республики Беларусь от 1 июня 2006 г. №120-З
"Аб ратыфiкацыi Канвенцыi памiж Урадам Рэспублiкi Беларусь i Урадам Каралеўства Тайланд аб пазбяганнi двайнога падаткаабкладання i папярэджаннi ўхiлення ад выплаты падаткаў у дачыненнi да падаткаў на даходы i маёмасць"
ЗАКОН РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ
1 чэрвеня 2006 г. № 120-З
АБ РАТЫФІКАЦЫІ КАНВЕНЦЫІ ПАМІЖ УРАДАМ РЭСПУБЛІКІ
БЕЛАРУСЬ І УРАДАМ КАРАЛЕЎСТВА ТАЙЛАНД АБ ПАЗБЯГАННІ
ДВАЙНОГА ПАДАТКААБКЛАДАННЯ І ПАПЯРЭДЖАННІ ЎХІЛЕННЯ АД
ВЫПЛАТЫ ПАДАТКАЎ У ДАЧЫНЕННІ ДА ПАДАТКАЎ НА ДАХОДЫ І
МАЁМАСЦЬ
Прыняты Палатай прадстаўнiкоў 4 мая 2006 года
Адобраны Саветам Рэспублiкi 23 мая 2006 года
Ратыфiкаваць Канвенцыю паміж Урадам Рэспублікі Беларусь і
Урадам Каралеўства Тайланд аб пазбяганні двайнога падаткаабкладання
і папярэджанні ўхілення ад выплаты падаткаў у дачыненні да падаткаў
на даходы і маёмасць, падпісаную ў г. Маскве 15 снежня 2005 года.
Прэзідэнт Рэспублікі Беларусь А.Лукашэнка
КАНВЕНЦЫЯ
паміж Урадам Рэспублікі Беларусь і Урадам Каралеўства Тайланд аб
пазбяганні двайнога падаткаабкладання і папярэджанні ўхілення ад
выплаты падаткаў у дачыненні да падаткаў на даходы і маёмасць
Урад Рэспублікі Беларусь і Урад Каралеўства Тайланд,
жадаючы заключыць Канвенцыю аб пазбяганні двайнога
падаткаабкладання і папярэджанні ўхілення ад выплаты падаткаў у
дачыненні да падаткаў на даходы і маёмасць,
пагадзіліся аб ніжэйпададзеным:
Артыкул 1
Асобы, да якіх прымяняецца Канвенцыя
Дадзеная Канвенцыя прымяняецца да асоб, якія з’яўляюцца
рэзідэнтамі адной або абедзвюх Дагаворных Дзяржаў.
Артыкул 2
Падаткі, на якія распаўсюджваецца Канвенцыя
1. Дадзеная Канвенцыя прымяняецца да падаткаў на даходы і
маёмасць, якія спаганяюцца ад імя Дагаворнай Дзяржавы або яе
мясцовых органаў улады, незалежна ад спосабу іх спагнання.
2. Падаткамі на даходы і маёмасць лічацца ўсе падаткі, якія
спаганяюцца з агульнай сумы даходаў, агульнай сумы маёмасці або з
элементаў даходу або маёмасці, уключаючы падаткі з даходаў ад
адчужэння рухомай або нерухомай маёмасці, падаткі на агульную суму
заработнай платы, што выплачваецца прадпрыемствамі, а таксама
падаткі на прырост кошту капіталу (маёмасці).
3. Існуючымі падаткамі, на якія распаўсюджваецца дадзеная
Канвенцыя, з’яўляюцца, у прыватнасці:
a) y выпадку Беларусі:
(і) падатак на даходы і прыбытак;
(іі) падаходны падатак з фізічных асоб і
(ііі) падатак на нерухомасць
(далей - беларускія падаткі);
b) y выпадку Тайланда:
(і) падаходны падатак і
(іі) нафтавы падаходны падатак
(далей - тайскія падаткі).
4. Дадзеная Канвенцыя распаўсюджваецца таксама на любыя
ідэнтычныя або па сутнасці аналагічныя падаткі, якія спаганяюцца
пасля даты падпісання дадзенай Канвенцыі ў дапаўненне да падаткаў,
што названы ў пункце 3, або замест іх. Кампетэнтныя органы
Дагаворных Дзяржаў паведамляюць адзін аднаму аб любых істотных
змяненнях, якія ўнесены ў іх падатковае заканадаўства.
Артыкул 3
Агульныя азначэнні
1. Для мэт дадзенай Канвенцыі, калі з кантэксту не вынікае
іншае:
a) тэрміны «адна Дагаворная Дзяржава» і «другая Дагаворная
Дзяржава» абазначаюць у залежнасці ад кантэксту Беларусь або
Тайланд;
b) тэрмін «Беларусь» абазначае Рэспубліку Беларусь і пры
выкарыстанні ў геаграфічным сэнсе абазначае тэрыторыю, якая
знаходзiцца пад суверэнітэтам Рэспублікі Беларусь і якая ў
адпаведнасці з заканадаўствам Беларусі і міжнародным правам
знаходзіцца пад юрысдыкцыяй Рэспублікі Беларусь;
c) тэрмін «Тайланд» абазначае Каралеўства Тайланд і ўключае
любую вобласць, якая прымыкае да тэрытарыяльных вод Каралеўства
Тайланд, якая ў адпаведнасці з тайскім заканадаўствам і міжнародным
правам падпадае пад юрысдыкцыю Каралеўства Тайланд;
d) тэрмін «асоба» ўключае фізічную асобу, кампанію і любое
іншае аб’яднанне асоб, а таксама любую арганізацыю, якая
разглядаецца ў якасці падаткаабкладаемай арганізацыі па
заканадаўстве, што дзейнічае ў кожнай Дагаворнай Дзяржаве;
e) тэрмін «кампанія» абазначае любую юрыдычную асобу або любую
арганізацыю, якая разглядаецца ў якасці юрыдычнай асобы для мэт
падаткаабкладання;
f) тэрміны «прадпрыемства адной Дагаворнай Дзяржавы» і
«прадпрыемства другой Дагаворнай Дзяржавы» абазначаюць адпаведна
прадпрыемства, якім кіруе рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы, і
прадпрыемства, якім кіруе рэзідэнт другой Дагаворнай Дзяржавы;
g) тэрмін «падатак» абазначае ў залежнасці ад кантэксту
беларускі падатак або тайскі падатак;
h) тэрмін «міжнародная перавозка» абазначае любую перавозку
марскім, рачным, паветраным суднам або аўтамабільным транспартным
сродкам, што эксплуатуецца прадпрыемствам, якое з’яўляецца
рэзідэнтам адной Дагаворнай Дзяржавы, за выключэннем выпадкаў, калі
марское, рачное, паветранае судна або аўтамабільны транспартны
сродак эксплуатуюцца выключна паміж пунктамі ў другой Дагаворнай
Дзяржаве;
і) тэрмін «грамадзянін» абазначае:
(і) любую фізічную асобу, якая мае грамадзянства Дагаворнай
Дзяржавы;
(іі) любую юрыдычную асобу, таварыства, асацыяцыю і любую
іншую арганізацыю, што атрымалі свой статус як такі па
заканадаўстве, якое дзейнічае ў Дагаворнай Дзяржаве;
j) тэрмін «кампетэнтны орган» абазначае:
(і) у дачыненні да Беларусі - Міністэрства па падатках і
сборах Рэспублікі Беларусь або яго паўнамоцнага прадстаўніка;
(ii) y дачыненні да Тайланда - Міністра фінансаў або яго
паўнамоцнага прадстаўніка.
2. Што датычыцца прымянення дадзенай Канвенцыі Дагаворнай
Дзяржавай, то любы тэрмін, які не вызначаны ў ёй, мае, калі з
кантэксту не вынікае іншае, тое значэнне, якое ён мае па
заканадаўству гэтай Дзяржавы ў дачыненні да падаткаў, на якія
распаўсюджваецца дадзеная Канвенцыя.
Артыкул 4
Рэзідэнт
1. Для мэт дадзенай Канвенцыі тэрмін «рэзідэнт адной
Дагаворнай Дзяржавы» абазначае любую асобу, якая па заканадаўстве
гэтай Дзяржавы падлягае падаткаабкладанню ў ёй на падставе месца
жыхарства, пастаяннага месцазнаходжання, месца рэгістрацыі, месца
кіравання або любой іншай аналагічнай прыкметы, а таксама ўключае
гэту Дзяржаву і яе любы мясцовы орган улады. Гэты тэрмін, аднак, не
распаўсюджваецца на асобу, якая падлягае падаткаабкладанню ў гэтай
Дзяржаве толькі ў дачыненні да даходаў з крыніц у гэтай Дзяржаве або
маёмасці, якая ў ёй знаходзіцца.
2. Калі ў адпаведнасці з палажэннямі пункта 1 фізічная асоба
з’яўляецца рэзідэнтам абедзвюх Дагаворных Дзяржаў, яе палажэнне
вызначаецца наступным чынам:
a) яна лічыцца рэзідэнтам той Дагаворнай Дзяржавы, у якой яна
мае пастаяннае жыллё; калі яна мае пастаяннае жыллё ў абедзвюх
Дагаворных Дзяржавах, яна лічыцца рэзідэнтам той Дзяржавы, у якой
яна мае больш цесныя асабістыя і эканамічныя сувязі (цэнтр жыццёвых
інтарэсаў);
b) калі Дагаворная Дзяржава, у якой знаходзіцца цэнтр яе
жыццёвых інтарэсаў, не можа быць вызначана або калі яна не мае
пастаяннага жылля ні ў адной з Дзяржаў, яна лічыцца рэзідэнтам той
Дзяржавы, у якой яна звычайна пражывае;
c) калі яна звычайна пражывае ў абедзвюх Дагаворных Дзяржавах
або калі яна звычайна не пражывае ні ў адной з іх, яна лічыцца
рэзідэнтам той Дагаворнай Дзяржавы, грамадзянінам якой яна
з’яўляецца;
d) калі яна не з’яўляецца грамадзянінам ні адной з Дагаворных
Дзяржаў, кампетэнтныя органы Дагаворных Дзяржаў вырашаюць пытанне па
ўзаемнай згодзе.
3. Калі ў адпаведнасці з палажэннямі пункта 1 асоба, якая не
з’яўляецца фізічнай асобай, з’яўляецца рэзідэнтам абедзвюх
Дагаворных Дзяржаў, кампетэнтныя органы Дагаворных Дзяржаў вырашаюць
пытанне па ўзаемнай згодзе.
Артыкул 5
Пастаяннае прадстаўніцтва
1. Для мэт дадзенай Канвенцыі тэрмін «пастаяннае
прадстаўніцтва» абазначае пастаяннае месца дзейнасці, праз якое
поўнасцю або часткова ажыццяўляецца камерцыйная дзейнасць
прадпрыемства.
2. Тэрмін «пастаяннае прадстаўніцтва» ўключае, у прыватнасці:
a) месца кіравання;
b) аддзяленне;
c) кантору;
d) фабрыку;
e) майстэрню;
f) руднік, нафтавую або газавую свідравіну, кар’ер або любое
іншае месца здабычы прыродных рэсурсаў;
g) памяшканне, якое выкарыстоўваецца для збыту тавараў або
вырабаў;
h) ферму або плантацыю;
і) склад у дачыненні да асобы, якая прадастаўляе складскія
памяшканні іншым.
3. Тэрмін «пастаяннае прадстаўніцтва» таксама ўключае:
a) будаўнічую пляцоўку, будаўнічы, зборачны або мантажны
аб’ект або звязаную з ім наглядальную дзейнасць, таксама калі такія
пляцоўка, аб’ект або дзейнасць вядуцца далей на працягу перыяду, які
перавышае 6 месяцаў;
b) аказанне паслуг, уключаючы кансультацыйныя паслугі,
рэзідэнтам адной з Дагаворных Дзяржаў праз сваіх служачых або іншы
персанал, калі дзейнасць такога роду працягваецца ў дачыненні да
аднаго і таго ж або звязанага з ім аб’екта ў другой Дагаворнай
Дзяржаве на працягу перыяду або перыядаў, якія складаюць у
сукупнасці больш трох месяцаў у любым дванаццацімесячным перыядзе.
4. Нягледзячы на папярэднія палажэнні гэтага артыкула, тэрмін
«пастаяннае прадстаўніцтва» не разглядаецца як той, які ўключае:
a) выкарыстанне збудаванняў выключна для мэт захоўвання,
дэманстрацыі або пастаўкі без продажу тавараў або вырабаў, якія
належаць прадпрыемству;
b) утрыманне запасу тавараў або вырабаў, якія належаць
прадпрыемству, выключна ў мэтах захоўвання, дэманстрацыі або
пастаўкі без продажу;
c) утрыманне запасу тавараў або вырабаў, якія належаць
прадпрыемству, выключна для мэт перапрацоўкі іншым прадпрыемствам;
d) утрыманне пастаяннага месца дзейнасці выключна для мэт
закупкі тавараў або вырабаў або для збору інфармацыі для
прадпрыемства;
e) утрыманне пастаяннага месца дзейнасці выключна для мэт
ажыццяўлення для прадпрыемства любой іншай дзейнасці падрыхтоўчага
або дапаможнага характару;
f) утрыманне пастаяннага месца дзейнасці выключна для любога
спалучэння відаў дзейнасці, што названы ў падпунктах «а»-«е», пры
ўмове, што такая дзейнасць у цэлым пастаяннага месца дзейнасці, якая
вынікае з гэтага спалучэння, мае падрыхтоўчы або дапаможны характар.
5. Нягледзячы на палажэнні пунктаў 1 і 2, калі асоба, іншая
чым агент з незалежным статусам, да якой прымяняецца пункт 6,
дзейнічае ў адной Дагаворнай Дзяржаве ад імя прадпрыемства другой
Дагаворнай Дзяржавы, то лічыцца, што гэта прадпрыемства мае
пастаяннае прадстаўніцтва ў першай названай Дагаворнай Дзяржаве,
калі такая асоба:
a) мае і звычайна не выкарыстоўвае ў першай названай Дзяржаве
паўнамоцтвы заключаць кантракты ад імя гэтага прадпрыемства, калі
толькі яе дзейнасць не абмежавана закупкай тавараў або вырабаў для
прадпрыемства;
b) не валодае такімі паўнамоцтвамі, але звычайна ўтрымлівае ў
першай названай Дзяржаве запас тавараў або вырабаў, што належаць
прадпрыемству, з якога ажыццяўляецца рэалізацыя.
6. Прадпрыемства адной Дагаворнай Дзяржавы не разглядаецца як
тое, якое мае пастаяннае прадстаўніцтва ў другой Дагаворнай
Дзяржаве, толькі на той падставе, што яно ажыццяўляе камерцыйную
дзейнасць у гэтай другой Дзяржаве праз брокера, камісіянера або
любога іншага агента з незалежным статусам пры ўмове, што такія
асобы дзейнічаюць у рамках сваёй звычайнай прафесіянальнай
дзейнасці. Аднак калі дзейнасць такога агента поўнасцю або амаль
поўнасцю праводзіцца ад імя самога гэтага прадпрыемства або ад імя
гэтага прадпрыемства і іншых прадпрыемстваў, якія ім кантралююцца
або маюць кантрольны пакет акцый у ім, яна не разглядаецца ў якасці
агента з незалежным статусам у рамках гэтага пункта.
7. Той факт, што кампанія, якая з’яўляецца рэзідэнтам адной
Дагаворнай Дзяржавы, кантралюе або кантралюецца кампаніяй, якая
з’яўляецца рэзідэнтам другой Дагаворнай Дзяржавы або якая ажыццяўляе
камерцыйную дзейнасць у гэтай другой Дзяржаве (праз пастаяннае
прадстаўніцтва або іншым чынам), сам па сабе не пераўтварае адну з
гэтых кампаній у пастаяннае прадстаўніцтва другой.
Артыкул 6
Даходы ад нерухомай маёмасці
1. Даходы, якія атрымлівае рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы
ад нерухомай маёмасці (уключаючы даход ад сельскай або лясной
гаспадаркі), што знаходзіцца ў другой Дагаворнай Дзяржаве, могуць
абкладацца падаткам у гэтай другой Дзяржаве.
2. Тэрмін «нерухомая маёмасць» мае тое значэнне, якое ён мае
па заканадаўстве Дагаворнай Дзяржавы, у якой знаходзіцца гэта
маёмасць. Марскія і паветраныя судны не разглядаюцца ў якасці
нерухомай маёмасці.
3. Палажэнні пункта 1 прымяняюцца да даходаў, якія
атрымліваюцца ад прамога выкарыстання, здачы ў арэнду або
выкарыстання нерухомай маёмасці ў любой іншай форме.
4. Палажэнні пунктаў 1 і 3 прымяняюцца таксама да даходаў ад
нерухомай маёмасці прадпрыемства і да даходаў ад нерухомай маёмасці,
што выкарыстоўваецца для аказання незалежных асабістых паслуг.
Артыкул 7
Прыбытак ад камерцыйнай дзейнасці
1. Прыбытак прадпрыемства адной Дагаворнай Дзяржавы
абкладаецца падаткам толькі ў гэтай Дзяржаве, калі толькі гэта
прадпрыемства не ажыццяўляе камерцыйнай дзейнасці ў другой
Дагаворнай Дзяржаве праз пастаяннае прадстаўніцтва, якое размешчана
там. Калі прадпрыемства ажыццяўляе камерцыйную дзейнасць, як
зазначана вышэй, прыбытак гэтага прадпрыемства можа абкладацца
падаткам у другой Дзяржаве, але толькі ў той частцы, якая адносіцца
да гэтага пастаяннага прадстаўніцтва.
2. З улікам палажэнняў пункта 3, калі прадпрыемства адной
Дагаворнай Дзяржавы ажыццяўляе камерцыйную дзейнасць у другой
Дагаворнай Дзяржаве праз пастаяннае прадстаўніцтва, якое размешчана
там, то ў кожнай Дагаворнай Дзяржаве гэтаму пастаяннаму
прадстаўніцтву залічваецца прыбытак, які яно магло б атрымаць у
выпадку, калі б яно было адасобленым і асобным прадпрыемствам, што
занята такой жа або аналагічнай дзейнасцю ў такіх жа або аналагічных
умовах і дзейнічае цалкам незалежна ад прадпрыемства, пастаянным
прадстаўніцтвам якога яно з’яўляецца.
3. Пры вызначэнні прыбытку пастаяннага прадстаўніцтва
дапускаецца вылічэнне расходаў, што панесены для мэт камерцыйнай
дзейнасці, якая ажыццяўляецца праз пастаяннае прадстаўніцтва,
уключаючы кіраўніцкія і агульнаадміністрацыйныя расходы, што
панесены як у Дзяржаве, дзе размешчана пастаяннае прадстаўніцтва,
так і за яе межамі.
4. Калі інфармацыя, якая маецца ў падатковага органа адной
Дагаворнай Дзяржавы, недастатковая для вызначэння прыбытку, што
адносіцца да пастаяннага прадстаўніцтва прадпрыемства, ніякія
палажэнні гэтага артыкула не закранаюць прымянення любога закона
гэтай Дзяржавы, што адносіцца да вызначэння падатковага
абавязацельства асобы, пры ўмове, што гэты закон прымяняецца ў
адпаведнасці з прынцыпамі гэтага артыкула.
5. Ніякі прыбытак не адносіцца да пастаяннага прадстаўніцтва
на падставе простай закупкі гэтым пастаянным прадстаўніцтвам вырабаў
або тавараў для прадпрыемства.
6. Для мэт папярэдніх пунктаў прыбытак, што адносіцца да
пастаяннага прадстаўніцтва, вызначаецца кожны год адным і тым жа
метадам, калі толькі не будзе дастатковай і важкай прычыны для яго
змянення.
7. Калі прыбытак уключае віды даходаў, якія разглядаюцца
асобна ў іншых артыкулах дадзенай Канвенцыі, палажэнні гэтых
артыкулаў не закранаюцца палажэннямі дадзенага артыкула.
Артыкул 8
Міжнародны транспарт
1. Даход або прыбытак прадпрыемства адной Дагаворнай Дзяржавы
ад эксплуатацыі паветраных суднаў або аўтамабільнага транспарту ў
міжнародных перавозках абкладаецца падаткам толькі ў гэтай Дзяржаве.
2. Даход або прыбытак ад эксплуатацыі марскіх, рачных,
паветраных суднаў або аўтамабільнага транспарту ў міжнародных
перавозках уключае даход або прыбытак ад здачы ў арэнду на аснове
судна без экіпажу марскіх, рачных, паветраных суднаў або
аўтамабільнага транспарта пры выкарыстанні ў міжнародных перавозках,
калі даход або прыбытак ад такой здачы ў арэнду другарадны ў
дачыненні да даходу або прыбытку, аб якіх гаворыцца ў пункце 1.
3. Палажэнні пункта 1 прымяняюцца таксама да даходу або
прыбытку ад удзелу ў пуле, сумеснай дзейнасці або міжнародным
транспартным агенцтве.
Артыкул 9
Асацыіраваныя прадпрыемствы
1. У выпадку, калі:
а) прадпрыемства адной Дагаворнай Дзяржавы прама або ўскосна
ўдзельнічае ў кіраванні, кантролі або капітале прадпрыемства другой
Дагаворнай Дзяржавы або
b) адны і тыя ж асобы прама або ўскосна ўдзельнічаюць у
кіраванні, кантролі або капітале прадпрыемства адной Дагаворнай
Дзяржавы і прадпрыемства другой Дагаворнай Дзяржавы,
і ў кожным выпадку паміж двума прадпрыемствамі ў іх
камерцыйных або фінансавых узаемаадносінах ствараюцца або
ўстанаўліваюцца ўмовы, адрозныя ад тых, якія мелі б месца паміж
незалежнымі прадпрыемствамі, тады любы прыбытак, які быў бы налічаны
аднаму з прадпрыемстваў, але з-за наяўнасці гэтых умоў не быў яму
налічаны, можа быць уключаны ў прыбытак гэтага прадпрыемства і
адпаведна абкладзены падаткам.
2. У выпадку, калі адна Дагаворная Дзяржава ўключае ў прыбытак
прадпрыемствы гэтай Дзяржавы і адпаведна абкладае падаткам прыбытак,
па якім прадпрыемства другой Дагаворнай Дзяржавы было абкладзена
падаткам у гэтай другой Дзяржаве, і прыбытак, такім чынам уключаны,
з’яўляецца прыбыткам, які быў бы налічаны прадпрыемству першай
названай Дзяржавы, калі б умовы, што створаны паміж двума
прадпрыемствамі, былі б такімі ж, як паміж незалежнымі
прадпрыемствамі, тады гэта другая Дзяржава робіць адпаведную
карэкціроўку ў суме падатку, што спаганяецца з гэтага прыбытку, у
адпаведнасці з падатковым заканадаўствам гэтай другой Дзяржавы. Пры
вызначэнні такой карэкціроўкі належная ўвага ўдзяляецца іншым
палажэнням дадзенай Канвенцыі, а кампетэнтныя органы Дагаворных
Дзяржаў пры неабходнасці пракансультуюцца адзін з адным.
Артыкул 10
Дывідэнды
1. Дывідэнды, што выплачваюцца кампаніяй, якая з’яўляецца
рэзідэнтам адной Дагаворнай Дзяржавы, рэзідэнту другой Дагаворнай
Дзяржавы, могуць абкладацца падаткамі ў гэтай другой Дзяржаве.
2. Аднак такія дывідэнды могуць таксама абкладацца падаткамі
ў той Дагаворнай Дзяржаве, рэзідэнтам якой з’яўляецца кампанія, што
выплачвае дывідэнды, і ў адпаведнасці з заканадаўствам гэтай
Дзяржавы, але калі сапраўдны ўладальнік дывідэндаў з’яўляецца
рэзідэнтам другой Дагаворнай Дзяржавы, спаганяемы падатак не
перавышае 10 працэнтаў валавой сумы дывідэндаў.
Гэты пункт не закранае падаткаабкладання кампаніі ў дачыненні
да прыбытку, з якога выплачваюцца дывідэнды.
3. Тэрмін «дывідэнды» пры выкарыстанні ў гэтым артыкуле
абазначае даход ад акцый або іншых правоў, што не з’яўляюцца
даўгавымі патрабаваннямі, якія даюць права на ўдзел у прыбытку, а
таксама даход ад іншых правоў, які падлягае такому ж падатковаму
рэжыму, як даходы ад акцый, у адпаведнасці з заканадаўствам той
Дзяржавы, рэзідэнтам якой з’яўляецца кампанія, што размяркоўвае
прыбытак.
4. Палажэнні пунктаў 1 і 2 не прымяняюцца, калі сапраўдны
ўладальнік дывідэндаў як рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы
ажыццяўляе камерцыйную дзейнасць у другой Дагаворнай Дзяржаве,
рэзідэнтам якой з’яўляецца кампанія, што выплачвае дывідэнды, праз
пастаяннае прадстаўніцтва, што размешчана там, або аказвае ў гэтай
другой Дзяржаве незалежныя асабістыя паслугі з пастаяннай базы, што
размешчана там, і холдынг, у дачыненні да якога выплачваюцца
дывідэнды, сапраўды адносіцца да такога пастаяннага прадстаўніцтва
або пастаяннай базы. У такім выпадку прымяняюцца палажэнні артыкула
7 або артыкула 14 у залежнасці ад абставін.
5. У выпадку, калі кампанія, якая з’яўляецца рэзідэнтам адной
Дагаворнай Дзяржавы, атрымлівае прыбытак або даходы з другой
Дагаворнай Дзяржавы, гэта другая Дзяржава не абкладае падаткам
дывідэнды, што выплачваюцца гэтай кампаніяй, за выключэннем калі
такія дывідэнды выплачваюцца рэзідэнту гэтай другой Дзяржавы або
калі холдынг, у дачыненні да якога выплачваюцца дывідэнды, сапраўды
звязаны з пастаянным прадстаўніцтвам або пастаяннай базай, што
размешчаны ў гэтай другой Дзяржаве, і не падвяргае неразмеркаваны
прыбытак кампаніі падатку на неразмеркаваны прыбытак кампаніі нават
калі дывідэнды, якія выплачваюцца, або неразмеркаваны прыбытак
складаюцца поўнасцю або часткова з прыбытку або даходу, што
ўзнікаюць у такой другой Дзяржаве. Ніякія палажэнні гэтага пункта не
разглядаюцца як тыя, якія перашкаджаюць Дагаворнай Дзяржаве
спаганяць падаходны падатак у адпаведнасці з заканадаўствам гэтай
Дзяржавы пры пералічэнні прыбытку, які атрыманы пастаянным
прадстаўніцтвам, што размешчана там.
Артыкул 11
Працэнты
1. Працэнты, якія ўзнікаюць у адной Дагаворнай Дзяржаве і
выплачваюцца рэзідэнту другой Дагаворнай Дзяржавы, могуць абкладацца
падаткамі ў гэтай другой Дзяржаве.
2. Аднак такія працэнты могуць таксама абкладацца падаткамі ў
той Дагаворнай Дзяржаве, у якой яны ўзнікаюць, і ў адпаведнасці з
заканадаўствам гэтай Дзяржавы, але калі сапраўдны ўладальнік
працэнтаў з’яўляецца рэзідэнтам другой Дагаворнай Дзяржавы,
спаганяемы падатак не перавышае 10 працэнтаў валавой сумы працэнтаў,
калі яны атрыманы любым банкам, фінансавай установай або страхавой
кампаніяй або яны выплачваюцца ў дачыненні да запазычанасці, якая
ўзнікае ў сувязі з продажам у крэдыт рэзідэнтам гэтай другой
Дзяржавы любога абсталявання, вырабаў або паслуг.
3. Нягледзячы на палажэнні пункта 2, працэнты, якія ўзнікаюць
у адной Дагаворнай Дзяржаве, вызваляюцца ад падаткаабкладання ў
гэтай Дзяржаве пры ўмове, што іх атрымальнікам і сапраўдным
уладальнікам з’яўляюцца:
a) у выпадку Тайланда:
(і) Урад Каралеўства Тайланд,
(іі) Банк Тайланда,
(ііі) Экспартна-імпартны банк Тайланда,
(iv) мясцовыя органы ўлады і
(v) такія ўстановы, капітал якіх поўнасцю належыць Ураду
Каралеўства Тайланд або любым мясцовым органам улады, як можа быць
узгоднена час ад часу паміж кампетэнтнымі органамі дзвюх Дагаворных
Дзяржаў;
b) y выпадку Беларусі:
(і) Урад Рэспублікі Беларусь,
(іі) Нацыянальны банк Рэспублікі Беларусь,
(ііі) такія ўстановы, капітал якіх поўнасцю належыць Дзяржаве
або любым мясцовым органам улады, як можа быць узгоднена час ад часу
паміж кампетэнтнымі органамі дзвюх Дагаворных Дзяржаў.
4. Тэрмін «працэнты» пры выкарыстанні ў гэтым артыкуле
абазначае даход ад даўгавых патрабаванняў любога віду без залежнасці
ад іпатэчнага забеспячэння і без залежнасці ад валодання правам на
ўдзел у прыбытках даўжніка і, у прыватнасці, даход ад урадавых
каштоўных папер і даход ад аблігацый або даўгавых абавязацельстваў,
уключаючы прэміі і выйгрышы па гэтых каштоўных паперах, аблігацыях
або даўгавых абавязацельствах, a таксама любы даход, што вызначаецца
як даход ад пазык па падатковым заканадаўстве той Дагаворнай
Дзяржавы, у якой узнікае даход. Штрафы за несвоечасовыя выплаты не
разглядаюцца ў якасці працэнтаў для мэт гэтага артыкула.
5. Палажэнні пунктаў 1 і 2 не прымяняюцца, калі сапраўдны
ўладальнік працэнтаў як рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы
ажыццяўляе камерцыйную дзейнасць у другой Дагаворнай Дзяржаве, у
якой узнікаюць працэнты, праз пастаяннае прадстаўніцтва, якое
размешчана там, або аказвае ў гэтай другой Дзяржаве незалежныя
асабістыя паслугі з пастаяннай базы, якая размешчана там, і даўгавое
патрабаванне, на падставе якога выплачваюцца працэнты, сапраўды
звязана з такім пастаянным прадстаўніцтвам або пастаяннай базай. У
такім выпадку прымяняюцца палажэнні артыкула 7 або артыкула 14 у
залежнасці ад абставін.
6. Лічыцца, што працэнты ўзнікаюць у Дагаворнай Дзяржаве, калі
плацельшчыкам з’яўляюцца сама гэта Дзяржава, яе мясцовы орган улады
або рэзідэнт гэтай Дзяржавы. Калі, аднак, асоба, якая выплачвае
працэнты, незалежна ад таго, з’яўляецца яна рэзідэнтам Дагаворнай
Дзяржавы ці не, мае ў Дагаворнай Дзяржаве пастаяннае прадстаўніцтва
або пастаянную базу, у сувязі з якімі ўзнікла запазычанасць, па якой
выплачваюцца працэнты, і расходы па выплаце гэтых працэнтаў нясе
такое пастаяннае прадстаўніцтва або пастаянная база, то лічыцца, што
такія працэнты ўзнікаюць у той Дагаворнай Дзяржаве, у якой
размешчана пастаяннае прадстаўніцтва або пастаянная база.
7. Калі ў выніку асаблівых адносін паміж плацельшчыкам і
сапраўдным уладальнікам або паміж імі або двума і якой-небудзь
трэцяй асобай сума працэнтаў, што адносіцца да даўгавога
патрабавання, у сувязі з якім яны выплачваюцца, перавышае суму, якая
была б узгоднена паміж плацельшчыкам і сапраўдным уладальнікам пры
адсутнасці такіх адносін, то палажэнні гэтага артыкула прымяняюцца
толькі да апошняй названай сумы. У такім выпадку залішняя частка
плацяжу па-ранейшаму абкладаецца падаткам у адпаведнасці з
заканадаўствам кожнай Дагаворнай Дзяржавы з належным улікам іншых
палажэнняў дадзенай Канвенцыі.
Артыкул 12
Роялці
1. Роялці, якія ўзнікаюць у адной Дагаворнай Дзяржаве і
выплачваюцца рэзідэнту другой Дагаворнай Дзяржавы, могуць абкладацца
падаткам у гэтай другой Дзяржаве.
2. Аднак такія роялці могуць таксама абкладацца падаткам у
той Дагаворнай Дзяржаве, у якой яны ўзнікаюць, і ў адпаведнасці з
заканадаўствам гэтай Дзяржавы, але калі сапраўдны ўладальнік роялці
з’яўляецца рэзідэнтам другой Дагаворнай Дзяржавы, то спаганяемы
падатак не перавышае 15 працэнтаў валавой сумы роялці.
3. Тэрмін «роялці» пры выкарыстанні ў гэтым артыкуле абазначае
плацяжы любога віду, якія атрыманы ў якасці ўзнагароджання за
выкарыстанне або за прадастаўленне права выкарыстання любога
аўтарскага права на творы літаратуры, мастацтва або навукі,
уключаючы кінафільмы або фільмы і плёнкі, што выкарыстоўваюцца для
радыёвяшчання або тэлебачання, любога патэнта, гандлёвай маркі,
чарцяжа або мадэлі, плана, сакрэтнай формулы або працэсу, або за
выкарыстанне, або за прадастаўленне права выкарыстання прамысловага,
камерцыйнага або навуковага абсталявання або транспартных сродкаў,
або за інфармацыю адносна прамысловага, камерцыйнага або навуковага
вопыту.
4. Палажэнні пунктаў 1 і 2 не прымяняюцца, калі сапраўдны
ўладальнік роялці як рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы ажыццяўляе
камерцыйную дзейнасць у другой Дагаворнай Дзяржаве, у якой узнікаюць
роялці, праз пастаяннае прадстаўніцтва, што размешчана там, або
аказвае ў гэтай другой Дзяржаве незалежныя асабістыя паслугі з
пастаяннай базы, што размешчана там, і права або маёмасць, у
дачыненні да якіх выплачваюцца роялці, сапраўды звязана з такім
пастаянным прадстаўніцтвам або пастаяннай базай. У такім выпадку
прымяняюцца палажэнні артыкула 7 або артыкула 14 у залежнасці ад
абставін.
5. Лічыцца, што роялці ўзнікаюць у Дагаворнай Дзяржаве, калі
плацельшчыкам з’яўляюцца сама гэта Дагаворная Дзяржава, яе мясцовы
орган улады або рэзідэнт гэтай Дзяржавы. Калі, аднак, асоба, якая
выплачвае роялці, незалежна ад таго, з’яўляецца яна рэзідэнтам
Дагаворнай Дзяржавы ці не, мае ў Дагаворнай Дзяржаве пастаяннае
прадстаўніцтва або пастаянную базу, у сувязі з якімі ўзнікла
абавязацельства выплачваць роялці, і такія роялці выплачваюцца такім
пастаянным прадстаўніцтвам або пастаяннай базай, тады лічыцца, што
роялці ўзнікаюць у той Дзяржаве, у якой размешчана пастаяннае
прадстаўніцтва або пастаянная база.
6. Калі ў выніку асаблівых адносін паміж плацельшчыкам і
сапраўдным уладальнікам або паміж імі абодвума і якой-небудзь трэцяй
асобай сума роялці, што адносіцца да выкарыстання права або
інфармацыі, на падставе якіх яны выплачваюцца, перавышае суму, якая
была б узгоднена паміж плацельшчыкам і сапраўдным уладальнікам
роялці пры адсутнасці такіх адносін, палажэнні гэтага артыкула
прымяняюцца толькі да апошняй названай сумы. У такім выпадку
залішняя частка плацяжу па-ранейшаму абкладаецца падаткам у
адпаведнасці з заканадаўствам кожнай Дагаворнай Дзяржавы з належным
улікам іншых палажэнняў дадзенай Канвенцыі.
Артыкул 13
Даходы ад адчужэння маёмасці
1. Даходы, якія атрымлівае рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы
ад адчужэння нерухомай маёмасці, аб якой гаварылася ў артыкуле 6,
што размешчана ў другой Дагаворнай Дзяржаве, могуць абкладацца
падаткамі ў гэтай другой Дзяржаве.
2. Даходы ад адчужэння рухомай маёмасці, што складае частку
камерцыйнай маёмасці пастаяннага прадстаўніцтва, якое прадпрыемства
адной Дагаворнай Дзяржавы мае ў другой Дагаворнай Дзяржаве, або
рухомай маёмасці, што адносіцца да пастаяннай базы, даступнай
рэзідэнту адной Дагаворнай Дзяржавы ў другой Дагаворнай Дзяржаве для
аказання незалежных асабістых паслуг, уключаючы даходы ад адчужэння
такога пастаяннага прадстаўніцтва (асобна або ў сукупнасці з цэлым
прадпрыемствам) або такой пастаяннай базы, могуць абкладацца
падаткамі ў гэтай другой Дзяржаве.
3. Даходы, якія атрымлівае прадпрыемства адной Дагаворнай
Дзяржавы ад адчужэння марскіх, рачных, паветраных суднаў або
аўтамабільнага транспарту, што эксплуатуюцца ў міжнародных
перавозках, або рухомай маёмасці, якая адносіцца да эксплуатацыі
такіх марскіх, рачных, паветраных суднаў або аўтамабільнага
транспарту, абкладаюцца падаткам толькі ў гэтай Дзяржаве.
4. Даходы ад адчужэння любой маёмасці, акрамя пералічанай у
пунктах 1, 2 і 3 гэтага артыкула, абкладаюцца падаткам толькі ў той
Дагаворнай Дзяржаве, рэзідэнтам якой з’яўляецца асоба, якая адчужае
маёмасць. Ніякія палажэнні гэтага артыкула не перашкаджаюць кожнай з
Дагаворных Дзяржаў абкладаць падаткам даходы ад продажу акцый або
іншых каштоўных папер.
Артыкул 14
Незалежныя асабістыя паслугі
1. Даход, які атрымлівае рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы за
прафесіянальныя паслугі або іншую дзейнасць незалежнага характару,
абкладаецца падаткам толькі ў гэтай Дзяржаве, за выключэннем
наступных з выпадкаў, калі такі даход можа таксама абкладацца
падаткам у другой Дагаворнай Дзяржаве:
a) калі ён мае рэгулярна пастаянную базу, даступную яму ў
другой Дагаворнай Дзяржаве, для ажыццяўлення сваёй дзейнасці; або
b) калі ён знаходзіцца ў другой Дагаворнай Дзяржаве на працягу
перыяду або перыядаў, якія складаюць або перавышаюць у сукупнасці
183 дні на працягу любога дванаццацімесячнага перыяду; у такім
выпадку толькі тая частка даходу, якая атрымана ад яго дзейнасці,
што ажыццяўляецца ў гэтай другой Дзяржаве, можа абкладацца падаткам
у гэтай Дзяржаве.
2. Тэрмін «прафесіянальныя паслугі» ўключае, у прыватнасці,
незалежную навуковую, літаратурную, артыстычную, адукацыйную або
выкладчыцкую дзейнасць, таксама як і незалежную дзейнасць урачоў,
адвакатаў, інжынераў, архітэктараў, зубных урачоў і бухгалтараў.
Артыкул 15
Залежныя асабістыя паслугі
1. З улікам палажэнняў артыкулаў 16, 18 і 19 заработная плата
і іншае падобнае ўзнагароджанне, якое атрымлівае рэзідэнт адной
Дагаворнай Дзяржавы за работу па найме, абкладаюцца падаткам толькі
ў гэтай Дзяржаве, калі толькі работа па найму не ажыццяўляецца ў
другой Дагаворнай Дзяржаве. Калі работа па найму ажыццяўляецца такім
чынам, то ўзнагароджанне, што атрымана ў сувязі з гэтым, можа
абкладацца падаткам у гэтай другой Дзяржаве.
2. Нягледзячы на палажэнні пункта 1, узнагароджанне, якое
атрымлівае рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы за работу па найме,
што ажыццяўляецца ў другой Дагаворнай Дзяржаве, абкладаецца падаткам
толькі ў першай названай Дзяржаве, калі:
a) атрымальнік знаходзіцца ў другой Дзяржаве на працягу
перыяду або перыядаў, што не перавышаюць у сукупнасці 183 дні ў
любым дванаццацімесячным перыядзе; і
b) узнагароджанне выплачваецца наймальнікам або ад імя
наймальніка, які не з’яўляецца рэзідэнтам другой Дзяржавы; і
c) расходы па выплаце ўзнагароджання не нясе пастаяннае
прадстаўніцтва або пастаянная база, якую наймальнік мае ў другой
Дзяржаве.
3. Нягледзячы на папярэднія палажэнні гэтага артыкула,
узнагароджанне, якое атрымліваецца за работу па найме, што
ажыццяўляецца на борце марскога, рачнога, паветранага судна або
аўтамабільнага транспартнага сродку, якія эксплуатуюцца ў
міжнародных перавозках прадпрыемствам адной Дагаворнай Дзяржавы,
абкладаецца падаткам толькі ў гэтай Дзяржаве.
Артыкул 16
Ганарары дырэктараў
Ганарары дырэктараў і іншыя падобныя выплаты, што атрымлівае
рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы ў якасці або ад імя члена савета
дырэктараў кампаніі, якая з’яўляецца рэзідэнтам другой Дагаворнай
Дзяржавы, могуць абкладацца падаткамі ў гэтай другой Дзяржаве.
Артыкул 17
Артысты і спартсмены
1. Нягледзячы на палажэнні артыкулаў 14 і 15, даход, які
атрымлівае рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы ў якасці работніка
мастацтваў, такога, як артыст тэатра, кіно, радыё або тэлебачання,
або музыканта, або ў якасці спартсмена, ад яго асабістай дзейнасці
як такой, што ажыццяўляецца ў другой Дагаворнай Дзяржаве, можа
абкладацца падаткам у гэтай другой Дзяржаве.
2. У выпадку, калі даход ад асабістай дзейнасці, што
ажыццяўляецца работнікам мастацтваў або спартсменам у такой яго
якасці, налічваецца не самому работніку мастацтваў або спартсмену, а
другой асобе, гэты даход, нягледзячы на палажэнні артыкулаў 7, 14 і
15, можа абкладацца падаткам у той Дагаворнай Дзяржаве, у якой
ажыццяўляецца дзейнасць работніка мастацтваў або спартсмена.
3. Палажэнні пунктаў 1 і 2 не прымяняюцца да даходу ад
дзейнасці, якая ажыццяўляецца ў адной Дагаворнай Дзяржаве
работнікамі мастацтваў або спартсменамі, калі гэта дзейнасць
ажыццяўляецца ў рамках пагаднення аб культурным або спартыўным
супрацоўніцтве паміж Дагаворнымі Дзяржавамі.
Артыкул 18
Пенсіі
1. З улікам палажэнняў пункта 2 артыкула 19 дадзенай Канвенцыі
пенсіі і іншае падобнае ўзнагароджанне, якія выплачваюцца рэзідэнту
Дагаворнай Дзяржавы за работу па найме ў мінулым, падлягаюць
падаткаабкладанню толькі ў гэтай Дзяржаве.
2. Нягледзячы на палажэнні пункта 1, плацяжы, што атрымлівае
фізічная асоба, якая з’яўляецца рэзідэнтам адной Дагаворнай
Дзяржавы, у адпаведнасці з заканадаўствам па сацыяльным
забеспячэннi другой Дагаворнай Дзяржавы, абкладаюцца падаткам толькі
ў гэтай другой Дзяржаве.
Артыкул 19
Дзяржаўная служба
1. а) Узнагароджанне, іншае, чым пенсія, якое выплачваецца
Дагаворнай Дзяржавай або яе мясцовым органам улады фізічнай асобе за
паслугі, што аказваюцца гэтай Дзяржаве або органу ўлады, абкладаецца
падаткам толькі ў гэтай Дзяржаве.
b) Аднак, такое ўзнагароджанне абкладаецца падаткам толькі ў
другой Дагаворнай Дзяржаве, калі паслугі аказваюцца ў гэтай другой
Дзяржаве і фізічная асоба з’яўляецца рэзідэнтам гэтай Дзяржавы,
якая:
з’яўляецца грамадзянінам гэтай Дзяржавы; або
не стала рэзідэнтам гэтай Дзяржавы толькі з мэтай аказання
паслуг.
2. а) Любая пенсія, якая выплачваецца Дагаворнай Дзяржавай або
яе мясцовым органам улады або з фондаў, што створаны імі, фізічнай
асобе за паслугі, якія аказаны гэтай Дзяржаве або органу ўлады,
абкладаецца падаткам толькі ў гэтай Дзяржаве.
b) Аднак такая пенсія абкладаецца падаткам толькі ў другой
Дагаворнай Дзяржаве, калі фізічная асоба з’яўляецца рэзідэнтам і
грамадзянінам гэтай Дзяржавы.
3. Палажэнні артыкулаў 15, 16 і 18 прымяняюцца да
ўзнагароджання і пенсій за паслугі, што аказваюцца ў сувязі з
камерцыйнай дзейнасцю, якая ажыццяўляецца Дагаворнай Дзяржавай або
яе мясцовым органам улады.
Артыкул 20
Студэнты
Выплаты, якія студэнт або вучань, які з’яўляецца або
непасрэдна перад выездам у адну Дагаворную Дзяржаву з’яўляўся
рэзідэнтам другой Дагаворнай Дзяржавы і знаходзіцца ў першай
названай Дзяржаве выключна з мэтай атрымання адукацыі або
праходжання практыкі, атрымлівае для мэт яго ўтрымання, адукацыі або
практыкі, не абкладаюцца падаткам у гэтай Дзяржаве пры ўмове, што
такія выплаты ўзнікаюць з крыніц за межамі гэтай Дзяржавы.
Артыкул 21
Выкладчыкі і навуковыя супрацоўнікі
1. Фізічная асоба, якая з’яўляецца або з’яўлялася непасрэдна
перад прыездам у адну Дагаворную Дзяржаву рэзідэнтам другой
Дагаворнай Дзяржавы і якая па запрашэннi любой навучальнай установы,
што прызнана ў першай названай Дзяржаве, знаходзіцца ў гэтай першай
названай Дзяржаве на працягу перыяду, які не перавышае двух гадоў,
выключна з мэтай выкладання або правядзення навуковых даследаванняў
або таго і другога ў такой навучальнай установе, вызваляецца ад
падаткаабкладання ў першай названай Дзяржаве ў дачыненні да кожнага
ўзнагароджання за такое выкладанне або навуковыя даследаванні.
2. Палажэнні пункта 1 не прымяняюцца да даходу ад навуковых
даследаванняў, калі такія даследаванні праводзяцца фізічнай асобай
для асабістай выгады канкрэтнай асобы або асобаў.
Артыкул 22
Іншыя даходы
1. Віды даходаў рэзідэнта Дагаворнай Дзяржавы незалежна ад
таго, дзе яны ўзнікаюць, што не названыя ў папярэдніх артыкулах
дадзенай Канвенцыі, абкладаюцца падаткамі толькі ў гэтай Дзяржаве.
2. Палажэнні пункта 1 не прымяняюцца да даходаў, іншых чым
даход ад нерухомай маёмасці, што вызначана ў пункце 2 артыкула 6,
калі атрымальнік такіх даходаў як рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы
ажыццяўляе камерцыйную дзейнасць у другой Дагаворнай Дзяржаве праз
пастаяннае прадстаўніцтва, якое размешчана там, або аказвае ў гэтай
другой Дзяржаве незалежныя асабістыя паслугі з пастаяннай базы, якая
размешчана там, і права або маёмасць, у дачыненні да якіх
выплачваецца даход, сапраўды звязаныя з такім пастаянным
прадстаўніцтвам або пастаяннай базай. У такім выпадку прымяняюцца
палажэнні артыкула 7 або артыкула 14 у залежнасці ад абставін.
Артыкул 23
Маёмасць
1. Маёмасць, якая прадстаўлена нерухомай маёмасцю, аб якой
гаворыцца ў артыкуле 6, што належыць рэзідэнту адной Дагаворнай
Дзяржавы і размешчана ў другой Дагаворнай Дзяржаве, можа абкладацца
падаткам у гэтай другой Дзяржаве.
2. Маёмасць, якая прадстаўлена рухомай маёмасцю, што складае
частку камерцыйнай маёмасці пастаяннага прадстаўніцтва, якую
прадпрыемства адной Дагаворнай Дзяржавы мае ў другой Дагаворнай
Дзяржаве, або рухомай маёмасцю, якая адносіцца да пастаяннай базы,
даступнай рэзідэнту адной Дагаворнай Дзяржавы ў другой Дагаворнай
Дзяржаве ў мэтах аказання незалежных асабістых паслуг, можа
абкладацца падаткам у гэтай другой Дзяржаве.
3. Маёмасць, якая прадстаўлена марскімі, рачнымі, паветранымі
суднамі або аўтамабільным транспартам, што належаць рэзідэнту адной
Дагаворнай Дзяржавы і эксплуатуюцца ў міжнародных перавозках, або
рухомай маёмасцю, што адносіцца да эксплуатацыі такіх марскіх,
рачных, паветраных суднаў або аўтамабільнага транспарта, абкладаецца
падаткам толькі ў гэтай Дагаворнай Дзяржаве.
4. Усе іншыя элементы маёмасці рэзідэнта Дагаворнай Дзяржавы
абкладаюцца падаткам толькі ў гэтай Дзяржаве.
Артыкул 24
Устараненне двайнога падаткаабкладання
1. Калі даход або прыбытак падлягае падаткаабкладанню ў
абедзвюх Дагаворных Дзяржавах, двайное падаткаабкладанне
ўстараняецца ў адпаведнасці з наступнымі пунктамі гэтага артыкула.
2. Падатак, які падлягае выплаце ў адной Дагаворнай Дзяржаве ў
дачыненні да атрыманага даходу або прыбытку або маёмасці, якая
належыць гэтай Дзяржаве, дапускаецца ў якасці крэдыту па падатку,
які падлягае выплаце ў другой Дагаворнай Дзяржаве ў дачыненні да
гэтага даходу, прыбытку або маёмасці. Аднак гэты крэдыт не павінен
перавышаць той часткі падатку, што выплачваецца ў другой Дагаворнай
Дзяржаве, як было падлічана да прадастаўлення крэдыту, якая
адносіцца ў залежнасці ад абставін да даходу, прыбытку або маёмасці.
3. Для мэт прадастаўлення крэдыту ў адной Дагаворнай Дзяржаве
падатак, што выплачаны ў другой Дагаворнай Дзяржаве, разглядаецца як
той, які ўключае падатак, які іншым чынам падлягае выплаце ў гэтай
другой Дзяржаве, аднак быў зніжаны або не выплачваўся ў
адпаведнасці з законамі аб спецыяльных ільготах, якія прызначаныя
для садзейнічання эканамічнаму развіццю ў гэтай другой Дзяржаве.
Артыкул 25
Недыскрымінацыя
1. Грамадзяне адной Дагаворнай Дзяржавы не падлягаюць у другой
Дагаворнай Дзяржаве любому падаткаабкладанню або любому звязанаму з
ім патрабаванню, іншаму або больш цяжкаму, чым падаткаабкладанне і
звязаныя з ім патрабаванні, якім падлягаюць або могуць падлягаць
грамадзяне гэтай другой Дзяржавы пры тых жа абставінах.
2. Падаткаабкладанне пастаяннага прадстаўніцтва, якое
прадпрыемства адной Дагаворнай Дзяржавы мае ў другой Дагаворнай
Дзяржаве, не павінна быць менш спрыяльным у гэтай другой Дзяржаве,
чым падаткаабкладанне прадпрыемстваў гэтай другой Дзяржавы, якія
ажыццяўляюць падобную дзейнасць. Гэта палажэнне не разглядаецца як
тое, якое абавязвае адну Дагаворную Дзяржаву прадастаўляць
рэзідэнтам другой Дагаворнай Дзяржавы якія-небудзь асабістыя льготы,
вызваленні і скідкі ў падаткаабкладанні на падставе грамадзянскага
статусу або сямейных абавязацельстваў, якія яна прадастаўляе сваім
рэзідэнтам.
3. За выключэннем выпадкаў, калі прымяняюцца палажэнні пункта
1 артыкула 9, пункта 7 артыкула 11 або пункта 6 артыкула 12,
працэнты, роялці і іншыя выплаты, якія выконвае прадпрыемства адной
Дагаворнай Дзяржавы рэзідэнту другой Дагаворнай Дзяржавы, падлягаюць
у мэтах вызначэння падаткаабкладаемага прыбытку такога прадпрыемства
вылічэнням на тых жа ўмовах, як калі б яны былі выплачаны рэзідэнту
першай названай Дзяржавы. Падобным чынам любыя даўгі прадпрыемства
адной Дагаворнай Дзяржавы рэзідэнту другой Дагаворнай Дзяржавы
падлягаюць у мэтах вызначэння падаткаабкладаемай маёмасці такога
прадпрыемства вылічэнням на тых жа ўмовах, што і даўгі рэзідэнту
першай названай Дзяржавы.
4. Прадпрыемствы адной Дагаворнай Дзяржавы, маёмасць якіх
поўнасцю або часткова належыць аднаму або некалькім рэзідэнтам
другой Дагаворнай Дзяржавы або прама ці ўскосна кантралюецца імі, не
падлягаюць у першай названай Дзяржаве любому падаткаабкладанню або
любому звязанаму з ім патрабаванню, іншаму або больш цяжкаму, чым
падаткаабкладанне і звязаныя з ім патрабаванні, якім падвяргаюцца
або могуць падвяргацца падобныя прадпрыемствы першай названай
Дзяржавы.
5. Палажэнні гэтага артыкула прымяняюцца толькі да падаткаў,
якія з’яўляюцца прадметам дадзенай Канвенцыі.
Артыкул 26
Працэдура ўзаемнага пагаднення
1. Калі рэзідэнт адной Дагаворнай Дзяржавы лічыць, што дзеянні
адной або абедзвюх Дагаворных Дзяржаў прыводзяць або прывядуць да
падаткаабкладання яе не ў адпаведнасці з палажэннямі дадзенай
Канвенцыі, ён можа незалежна ад сродкаў абароны, якія прадугледжаныя
нацыянальным заканадаўствам гэтых Дзяржаў, прадставіць сваю справу
для разгляду ў кампетэнтны орган Дагаворнай Дзяржавы, рэзідэнтам
якой ён з’яўляецца. Заява павінна быць прадстаўлена на працягу трох
гадоў з даты першага паведамлення аб дзеяннях, якія прыводзяць да
падаткаабкладання не ў адпаведнасці з палажэннямі дадзенай
Канвенцыі.
2. Кампетэнтны орган імкнецца, калі ён палічыць заяву
абгрунтаванай і калі ён сам не ў стане прыйсці да здавальняючага
рашэння, вырашыць пытанне па ўзаемнай згодзе з кампетэнтным органам
другой Дагаворнай Дзяржавы з мэтай пазбягання падаткаабкладання,
якое не адпавядае дадзенай Канвенцыі. Любая дасягнутая дамоўленасць
выконваецца на працягу 3 гадоў з даты дасягнення такой дамоўленасці.
3. Кампетэнтныя органы Дагаворных Дзяржаў імкнуцца вырашаць па
ўзаемнай згодзе любыя цяжкасці або сумненні, што ўзнікаюць пры
тлумачэнні або прымяненні дадзенай Канвенцыі. Яны могуць таксама
кансультавацца адзін з адным для мэт устаранення двайнога
падаткаабкладання ў выпадках, якія не прадугледжаныя дадзенай
Канвенцыяй.
4. Кампетэнтныя органы Дагаворных Дзяржаў могуць уступаць у
прамыя кантакты адзін з адным у мэтах дасягнення пагаднення ў
разуменні папярэдніх пунктаў. Калі акажацца пажаданым для дасягнення
пагаднення правесці вусны абмен думкамі, такі абмен думкамі можа
мець месца ў камісіі, якая складаецца з прадстаўнікоў кампетэнтных
органаў Дагаворных Дзяржаў.
Артыкул 27
Абмен інфармацыяй
1. Кампетэнтныя органы Дагаворных Дзяржаў абменьваюцца такой
інфармацыяй, якая неабходна для выканання палажэнняў дадзенай
Канвенцыі або ўнутранага заканадаўства Дагаворных Дзяржаў, што
датычыцца падаткаў, на якія распаўсюджваецца дадзеная Канвенцыя ў
той ступені, у якой падаткаабкладанне па гэтым заканадаўстве не
супярэчыць дадзенай Канвенцыі. Любая інфармацыя, што атрымана
Дагаворнай Дзяржавай, лічыцца канфідэнцыяльнай такім жа чынам, як і
інфармацыя, што атрымана ў рамках нацыянальнага заканадаўства гэтай
Дзяржавы, і раскрываецца толькі асобам або органам (уключаючы суды і
адміністрацыйныя органы), якія звязаныя з вызначэннем або сысканнем,
прымусовым спагнаннем або выкананнем рашэнняў або разборам заяў у
дачыненні да падаткаў, на якія распаўсюджваецца дадзеная Канвенцыя.
Такія асобы або органы выкарыстоўваюць інфармацыю толькі для такіх
мэт. Яны могуць раскрываць інфармацыю ў ходзе адкрытага судовага
пасяджэння або пры прыняцці судовых рашэнняў.
2. Hi ў якім выпадку палажэнні пункта 1 не будуць тлумачыцца
як тыя, што абавязваюць адну Дагаворную Дзяржаву:
a) праводзіць адміністрацыйныя меры, якія супярэчаць
заканадаўству і адміністрацыйнай практыцы гэтай або другой
Дагаворнай Дзяржавы;
b) прадастаўляць інфармацыю, якую нельга атрымаць па
заканадаўстве або ў ходзе звычайнай адміністрацыйнай практыкі гэтай
або другой Дагаворнай Дзяржавы;
c) прадастаўляць інфармацыю, якая раскрывала б якую-небудзь
гандлёвую, дзелавую, прамысловую, камерцыйную або прафесіянальную
тайну або гандлёвы працэс, або інфармацыю, раскрыццё якой супярэчыла
a дзяржаўнай палітыцы.
Артыкул 28
Члены дыпламатычных прадстаўніцтваў і консульскіх устаноў
Ніякія палажэнні дадзенай Канвенцыі не закранаюць падатковых
прывілей членаў дыпламатычных прадстаўніцтваў або консульскіх
устаноў, што прадастаўлены агульнымі нормамі міжнароднага права або
палажэннямі спецыяльных пагадненняў.
Артыкул 29
Уваходжанне ў сілу
1. Дадзеная Канвенцыя ўваходзіць у сілу пасля паведамлення
Дагаворнымі Дзяржавамі адна адной аб выкананні ўсіх неабходных
унутрыдзяржаўных працэдур.
2. Канвенцыя ўступае ў сілу праз пятнаццаць дзён пасля даты
апошняга паведамлення, аб якім гаворыцца ў пункце 1 гэтага артыкула,
і яе палажэнні прымяняюцца:
a) y дачыненні да падаткаў, якія ўтрыманыя ў крыніцы з
даходаў, што атрыманыя першага або пасля першага студзеня
каляндарнага года, наступнага за годам, у якім Канвенцыя ўваходзіць
у сілу;
b) y дачыненні да іншых падаткаў, да падаткаў, якія
спаганяюцца за любы падатковы год або справаздачны перыяд, што
пачынаецца першага або пасля першага студзеня каляндарнага года,
наступнага за годам, у якім Канвенцыя ўваходзіць у сілу.
Артыкул 30
Спыненне дзеяння
Дадзеная Канвенцыя застаецца ў сіле да той пары, пакуль яе
дзеянне не будзе спынена Дагаворнай Дзяржавай. Любая Дагаворная
Дзяржава можа спыніць дзеянне Канвенцыі па дыпламатычных каналах
шляхам пісьмовага паведамлення аб спыненні дзеяння не менш чым за
шэсць месяцаў да заканчэння любога каляндарнага года, наступнага за
перыядам у пяць гадоў з даты ўваходжання Канвенцыі ў сілу. У гэтым
выпадку дзеянне Канвенцыі спыняецца:
a) y дачыненні да падаткаў, якія ўтрыманыя ў крыніцы з даходаў,
што атрыманы першага або пасля першага студзеня каляндарнага года,
наступнага за годам, у якім дадзена паведамленне аб спыненні
дзеяння;
b) y дачыненні да іншых падаткаў, да падаткаў, што спаганяюцца
за любы падатковы год або справаздачны перыяд, які пачынаецца
першага або пасля першага студзеня каляндарнага года, наступнага за
годам, у якім дадзена паведамленне аб спыненні дзеяння.
У сведчанне чаго ніжэйпадпісаныя, адпаведным чынам на тое
ўпаўнаважаныя, падпісалі дадзеную Канвенцыю.
Здзейснена ў горадзе Маскве 15 снежня 2005 года ў двух
экземплярах, кожны на беларускай, тайскай і англійскай мовах. Усе
тэксты маюць аднолькавую сілу. У выпадку разыходжання ў тлумачэнні
перавагу мае тэкст на англійскай мове.
ПРАТАКОЛ
У момант падпісання Канвенцыі паміж Урадам Рэспублікі Беларусь
і Урадам Каралеўства Тайланд аб пазбяганні двайнога
падаткаабкладання і папярэджанні ўхілення ад выплаты падаткаў ў
дачыненнi да падаткаў на даходы і маёмасць ніжэйпадпісаныя
пагадзіліся, што наступныя палажэнні складаюць неад’емную частку
Канвенцыі.
1. Да артыкула 8. Разумеецца, што даход або прыбытак, што
атрыманы прадпрыемствам адной Дагаворнай Дзяржавы ад эксплуатацыі
марскіх суднаў у міжнародных перавозках, можа абкладацца падаткам у
другой Дагаворнай Дзяржаве, але падатак, які спаганяецца ў гэтай
другой Дзяржаве, зніжаецца на 50 працэнтаў.
2. Разумеецца, што тэрмін «пастаянная база» абазначае
пастаяннае месца, такое як кабінет або офіс, праз якое поўнасцю або
часткова ажыццяўляецца дзейнасць фізічнай асобы, якая аказвае
незалежныя асабістыя паслугі.
У сведчанне чаго ніжэйпадпісаныя, адпаведным чынам на тое
ўпаўнаважаныя, падпісалі сапраўдны Пратакол.
Здзейснена ў горадзе Маскве 15 снежня 2005 года ў двух
экземплярах, кожны на беларускай, тайскай і англійскай мовах. Усе
тэксты маюць аднолькавую сілу. У выпадку разыходжання ў тлумачэнні
перавагу мае тэкст на англійскай мове.
|
